START – EENHEDEN – OPDRACHT – LOCATIES – FOTO’S – BRON – HET EINDE – NEWS – DEFENSIEBLADEN – NIEUWS – EINDEVALUATIE
BASE SUPPORT PELOTON
Het Base Support Peloton werd geleid door Eerste Luitenant Francke en Sergeant-majoor van Eck. Het peloton was verantwoordelijk voor een groot deel van het dagelijkse functioneren van de voorzieningen op Camp Fox. Hieronder vielen de eetzaal, de bar, de winkel, de McFox, de veldpost, de sport, het materieelbeheer en de distributie, de wastent, de POD (Point Of Debarcation)-groep en de constructiegenie.
Ze hebben hun handen hieraan vol gehad en het was leuk werk dat direct resultaat liet zien.
Eerste luitenant Francke en sergeant-majoor van Eck
Beheerder MatAlg en Distributiegroep
Van veel markten thuis en logistieke dienstverlening hoog in het vaandel, dat was van toepassing op de Beheerder-, distributie- en Materiaal Algemeen Groep. Met zes personen het behandelen, beheren, ontvangen en uitgeven van al het materiaal dat het gebied binnenkomt en verlaat.
Verantwoordelijk en vaak druk is sergeant van der Sommen met het controleren en tellen van al dit materiaal, het ontvangen en natuurlijk ook het uitgeven ervan. Het verzend gereed maken van uitgaande goederen, in samenwerking met de POD-groep, is ook een kolfje naar zijn hand.
En hij is niet alleen druk met dit werk, maar ook met nevenactiviteiten zoals aankopen van kantoorartikelen en het “regelen” van diverse sporten zoals; voetbal, volleybal, Beach voetbal, klaverjassen, volleyvoetbal, veel met voetbal dus!
Voor de interne logistiek, en wat zeer zeker niet uit te vlakken is “de was”, daar hadden we twee kanjers voor. De sergeant Ten Brink en korporaal-1 Pak waren altijd te vinden in de wastent of in de directe omgeving daarvan. Openingstijden waren er, maar voor de FLTs (Field Liaison Teams) waren ze nooit gesloten. Voor ruilingen en vermissingen van detaillijst-artikelen en het ruilen van PGU voor eenieder bij het NSE, waren zij ook de aangewezen personen.
Korporaal-1 Nowicki is bij de beheerdersgroep een permanente hulp en allround inzetbaar voor veel zaken die binnen de gehele groep spelen. In samenwerking met sergeant-majoor Steinz was hij druk doende om alle OTAS artikelen juist te verwerken in het BBS. Van het verwerken van alle lopende aanvragen zoals de AS-Milieu tot en met het uitzoeken van niet aangemelde, onduidelijke maar toch ontvangen goederen behoorden tot hun dagelijkse werkzaamheden.
De laatste, bijna onvervangbaar, is adjudant Meeuwisse. Deze was de stuwende kracht achter de gehele groep. Hij beheerde en behandelde alle Klasse V en de opleg van de PGU. Was heel druk met de wapenlijsten, met de AS-OVA (Overige Verbruik Artikelen) en met de AS-Milieu had hij ook veel bemoeienis. Daarnaast gaf hij gevraagd en ongevraagd maximaal advies en assistentie aan de gehele groep. Kort en krachtig gezegd: één hele gezellige en hard werkende groep die de naam team zeker verdiende!
Boven van links naar rechts: sergeant-majoor Steinz, adjudant Meeuwisse, korporaal-1 Pak en korporaal-1 Nowicki. Onder: sergeant Van der Sommen en sergeant Ten Brink.
Foxhole – McFox
Voor de broodnodige ontspanning en relaxmomenten tijdens onze uitzending, was daar de enige echte Foxhole, de bar op Camp Fox. Na een behoorlijke verbouwing werd de ruimte van een groot en licht hok omgetoverd tot een ‘bar met aanhangsels’: het bargedeelte, de koffiecorner, de McFox, het winkeltje, de loungehoek, de darthoek, de tv-ruimte, het internetcafé, de biljart/tafeltennistent en het drukbezochte spelcomputerhoekje.
Verder werd er volop geriskt, ge-monopolied, ge-back gammond, ge-strategoed, ge-zeeslagt en niet te vergeten ge-klaverjast.
Daarnaast was de bar ook vaak het toneel voor de diverse activiteiten die werden georganiseerd, zoals de dart- en klaverjastoernooitjes, de barbecues en diverse thema-avonden. Soms werd er echter uitgeweken naar een andere locatie; voor de beachparty en de houseparty was de smod-loods het strijdtoneel. Al met al, vertier genoeg!
Dit geheel draaide natuurlijk niet vanzelf, en na wat heen en weer geschuif van functionarissen, bestond onze bargroep nu uit de parttimers sergeant van Dis en sergeant Althuizen (eerder sergeant Koster. Parttime omdat hun hoofdtaak buiten het bargebeuren ligt), de korporaals en soldaten (al dan niet eerste klas) Leenhouts, van Elst, Riebeek, Pols en Buijck. En omdat wij nog steeds vinden dat ie bij ons hoort, niet te vergeten onze vreemde eend in de bijt, de korporaal van de luchtmacht Huvenaars.
Daarnaast hadden we nog de twee lokale medewerksters Sevda en Anna en dit bij elkaar geraapte (inmiddels geregeld) zooitje werd min of meer aangestuurd (voor zover mogelijk) door sergeant-1 Branderhorst.
En omdat ook wij gewone mensen waren (die overigens geen van allen ‘barpeuk’ of ‘patatbakker’ op hun beschikking hebben staan), hadden ook wij onze nukken en eigenaardigheden. Zo wisten we precies waar we John konden vinden als we ‘m zochten: namelijk tot aan z’n knieën in de blubber bij de jongens van de genie… Corrie daarentegen bleef liever schoon, terwijl Vincent en Edwin zich regelmatig de klonten modder om de oren deed vliegen tijdens een mannelijk rondje hardlopen buiten het kamp. Jan had zich ook ooit voorgenomen om om de dag te gaan sporten, en hij heeft dit welgeteld anderhalve week volgehouden.
Jolanda was steeds bezig moed te verzamelen en was inmiddels (het was eind september) een aantal malen in de fitnessruimte gesignaleerd!!! Michel en Anja waren actief in Holland l. Jawel, in de Camp Fox Volleybal Competition, ooit opgestart door sportspier Arjan, alias Arie. Daarnaast wordt er regelmatig een rondje hardgelopen (de een wat vaker en harder dan de ander).
Boven van links naar rechts: sergeant-1 Branderhorst, soldaat-1 Buijck, korporaal Huvenaars, soldaat-1 Pols, korporaal-1 Van Elst en korporaal-1 Leenhouts. Onder: Sevda, soldaat-1 Riebeek en Anna (op de groepsfoto mist de sergeant van Dis i.v.m. zijn verlof)
De sportinstructeurs hebben hun eigen rubriekje, dus daarover niet te veel hier (ze krijgen al aandacht genoeg!).
Michel was vooral verantwoordelijk voor de aanvoer van levensmiddelen bij de keuken en bij de bar/McFox.
McFox? Jawel, klinkt als… inderdaad, de vette hap. Ook hier aanwezig met onder andere de niet te versmaden kaassoufflés, kroketten, frikadellen en bitterballen.
De werkzaamheden waren min of meer vast ingedeeld. Ons ochtendmens Edwin draaide de vroege diensten, nachtbraker Corrie draaide meestal ‘s nachts de deur op slot. Vet-kenners Jan en Jolanda wisten de frietpan met de ogen dicht te bedienen en John en Vincent waren multifunctioneel inzetbaar.
John regelmatig ook bij de genie, en Vincent als wizz kid bij het internetcafé. De dames Sevda en Anna draaiden hun vaste late dan wel vroege diensten mee. Verder inderdaad ook regelmatig achter de bar gesignaleerd natuurlijk Marco, Arjan, Michel en Anja.
O ja, onze nukken. Nou, wij vonden zelf dat het wel meeviel, en hadden meer moeite met de nukken van sommige barbezoekers. Vooral diegene die dacht dat z’n moeder en/of z’n vrouw hier ook werkte. Het terugbrengen van gebruikte koffiemokken, wijnglazen en borden is iets waar niet aan gedaan werd. En klodders mayonaise die naast het bord vallen, die hoefden ook niet afgedaan te worden. En als je wat drank knoeide hoeft daar niet even een doekje voor te worden gehaald, droogt vanzelf wel op. Of eh, als de vuilnisemmer vol was, gooide je je afval er toch gewoon naast?
Dus mensen, alsjeblieft niets over onze tekortkomingen; eerst de hand in eigen boezem steken! Misschien iets om te onthouden voor eventuele volgende uitzendingen? Keukengroep
Als eerste zullen wij beginnen met een voorstellingsronde:
- sergeant-majoor Schreurs, chef-hofmeester
- sergeant Peters, chef-kok
- korporaal Bouman, menagemeester/ploegleider
- korporaal-1 Pulkerman, ploegleider
- soldaat-1 van Polen, kok
- soldaat-1 Leemkuil, kok
- soldaat-1 Boekee, kok
- soldaat-2 Ahmetovich, kok
- soldaat-1 Bos, kok
Verder hadden wij ook nog drie Duitse collega’s in de keuken. Dit zijn GroB-Zündel, Lüdtke en Licnov. Ook dan zijn we er nog niet, want er werken ook nog eens twintig locals in de keuken.
Achter van links naar rechts: soldaat-1 Bos, korporaal-1 Pulkerman, Oberfeldwebel Gross Zündel, Korporaal-1 Bouman, sergeant Peters, Stabsunteroffizier Lüdtke. Voor van links naar rechts: ‘Jackie’, soldaat-1 Ahmetovic, sergeant-majoor Schreurs (†) en soldaat-1 Van Polen.
Op 26 juni 2002 hadden wij de keuken overgenomen van de Duitsers en waren wij met volle kracht begonnen. In de eerste twee weken was het allemaal een beetje chaotisch, maar dat is normaal als alles nieuw is. Na deze twee weken begon het allemaal lekker te draaien, we werkten in ploegendiensten: een vroege en een late dienst. De vroege dienst was van 04.00 tot 14.00 uur en de late dienst van 11.00 tot 20.00 uur. Bij deze late dienst kreeg één persoon ook altijd nog extra late dienst en deze duurde tot 22.00 uur. Dit was om de locals te controleren en daarna alles af te sluiten.
Op dinsdags en op vrijdags kwam de levering van de verse groente en fruit, op woensdags en op zaterdags kregen we de aardappelen en op zondags kregen we de grote leveringen vanuit Prizren (Kosovo). Dit waren de spullen zoals vooral (veel!) varkensvlees, vis, ingevroren producten en dergelijke.
Probleempjes hadden we ook wel in de keuken. We kookten op Duitse veldkeukens en in Duitse containers. Deze dingen vergden een hoop onderhoud waarvan de Nederlanders geen kaas hebben gegeten. Dus moesten we vaak de hulp van de Duitse herstel erbij vragen, die dan weer de boel moest repareren. Verder hadden we wel eens last van een regenbuitje waarbij de totale keuken onder water kwam te staan. Dat moesten we dan oplossen met twee dompelpompen, een paar trekkers en een hoop plezier.
Verder hebben wij een leuke periode gehad in Macedonië tijdens de missie Task Force Fox.
Geniedetachement
Wij zijn de constructiegenisten van Camp Fox, de bouwlieden, verdeeld over diverse disciplines: timmermannen, loodgieters, kraanmachinisten, bouwmachinisten en elektriciëns. Daarnaast hebben we een groepscommandant en een technisch opzichter.
We werken aan grote projecten, maar hebben ook een storingsdienst. Een greep uit ons werk: het dicht bouwen van het gebouw van het Herstelpeloton, het overkappen van twee sanitaire groepen, het verbouwen van de kantine, het verbeteren van de wegen, het bouwen van een munitieopslagplaats en het vervangen van de leidingen in de WC/douchecontainers.
De eerste maanden hebben we veel waterleidingen gerepareerd: minimaal twee keer per week was er wel een lekkage. Omdat dit altijd veel tijd kostte, hebben we uiteindelijk een groot deel van de waterleiding op Camp Fox vervangen. We werken veel samen met de Duitse genisten, hoewel het soms moeilijk is om elkaar in een mix van Nederlands/Duits te begrijpen. We zijn blij dat we altijd veel werk hebben, want stilzitten is niet onze sterkste kant.
Op de foto’s ziet u sergeant-majoor Meijeringh, sergeant Wouters, korporaal-1 ten Westeneind, korporaal de Jong, soldaat-1 Horsten, soldaat-1 van der Linden, soldaat-1 Gerritsen, soldaat-2 Boetzel, soldaat-1 Bos, soldaat-2 van Wasbeek, korporaal-1 Lubbers, korporaal Nitrauw, korporaal-1 Wuister en korporaal-1 Kruisland.
LO/Sportgroep Camp Fox
De eerste sportinstructeur (sergeant Koster) vertrok op 21 juni 2002 naar Macedonië. In eerste instantie werd hij net als vele anderen op Camp Able Sentry gelegerd. Daar aanwezig werd in ieder geval duidelijk dat de Amerikanen op het gebied van sportfaciliteiten het erg goed voor elkaar hebben. Er werd dan ook vanaf dag één direct gevoetbald, gevolleybald en gebasketbald. De basketbalwedstrijd tegen de Amerikanen werd in ieder geval verloren. Op voetbal en volleybal gebied kwam op latere momenten de revanche. Ook de fitness aanwezig op CAS was erg in trek.
Door de luxe op dit kamp viel hetgeen wat op Camp Fox aanwezig was in het niet. Zeker in de eerste weken was het in de fitness niet te houden. Dit omdat ook daar nog geen airco aanwezig was. Alle apparatuur was van de Duitsers, dus was het even wennen. Later werd de fitness uitgebreid met Nederlandse technogymapparatuur, werden er drie airco’s neergezet, een koelkast om flessen water in te zetten en later ook een muziekinstallatie die de concurrentie met de muziek in de Foxholebar kon aangaan.
Vooral in de eerste maanden was het overdag te warm om te sporten en waren de werktijden voor menigeen niet toereikend om overdag te sporten. Het herstelpeloton kwam als enige wekelijks. Op die bijeenkomsten is er getafeltennist, gewerkt met militaire zelfverdediging, gevoetbald, gevolleybald en zijn vele uren in de fitness doorgebracht. In ieder geval moest de sportinstructeur na vele overwinningen het eenmaal bezuren door een welgeplaatste leverstoot van sergeant-1 Klaassen.
In de avonduren was het voornamelijk volleyballen. Dit omdat er gewoonweg niet meer dan een volleybalveld aanwezig was. De competitie ging op 7 juli van start. Er zou een halve competitie gespeeld moeten worden omdat er zich maar liefst veertien teams hadden ingeschreven, wat betekende dat er 91 wedstrijden voor de boeg stonden. Dat deze niet allemaal gespeeld zijn, kwam omdat in een later stadium twee teams zich terugtrokken door de te hoge druk die er op de spelers werd gelegd. Dit omdat het niveau van de andere teams naar grote hoogten steeg, vooral na de wedstrijden tegen ‘Holland l’ die de toonaangevende ploeg bleek te zijn en waarvan iedereen persé wilde winnen. Dit team bestond dan ook uitsluitend uit talenten die speciaal door de sergeant Koster waren geselecteerd. Dat hij het karwei niet zelf kon afmaken kwam door zijn ‘noodgedwongen’ terugkeer naar Nederland om daar aan zijn KMA-opleiding te beginnen.
Sergeant Koster (l) en sergeant A. (r)
Na ongeveer twee maanden kwam er een voetbalveld bij, dat werd ingewijd door een ‘international beachsoccer tournament’ op 21 september. Daarvoor hadden de sportevenementen al een internationaal karakter door de vele buitenlanders waaruit de bevolking van Camp Fox en de buitenlandse TFF-eenheden bestonden.
Zo was er de ‘Relay Run’ met Italianen, Fransen, Polen, Duitsers en natuurlijk Nederlanders. De door de Fransen georganiseerde ‘Monastery Run’ met een deelname van een kleine honderd personen van alle nationaliteiten. Deze loopwedstrijden werden beheerst door één persoon: eerste luitenant Francke was bij beide evenementen dé man. De eerste midtermsportdag met teams van de Denen, Duitsers, Polen, Portugezen, Italianen en weer die Nederlanders. En dan natuurlijk de wedstrijden tegen de ‘Lions’ op 8, 11 en 15 september die op de beslissende dag (15 september) werd gewonnen door het elftal van TFF met de Italianen, de Nederlanders en de Fransman ‘Fred’.
Dat de vele andere nationaliteiten niet mee konden doen, kwam voornamelijk door de datum van de voetbalwedstrijd. Op die dag werden er namelijk dé verkiezingen gehouden. Andere voetbalwedstrijden werden afwisselend verloren (Fransen) en gewonnen (USA). Bij de Amerikanen werd ook deelgenomen aan de competitie aldaar. Dat we helaas onze teams moesten terugtrekken had voornamelijk te maken met dat de luxe daar op CAS allang niet meer werd gewaardeerd door de Hollanders. Deze mentaliteit kwam ook weer tot uitdrukking in de behoefte om deel te nemen aan de ‘Vodno Matka Walking tour’. Dit is een door kapitein Heijster geïnitieerde looptocht langs de Matka-vallei met een duur van gemiddeld vier uur.
Tijdens deze tochten had men dan ook het gevoel even volledig afgesloten te zijn van de grote stad en even weg te zijn van het werk. De fotorolletjes waren sowieso in een mum van tijd vol. Lang leve de digitale camera. Verschillende begeleiders waren bereid om de tocht te gidsen en de opvolger van sergeant Koster, sergeant Marco Althuizen kan met zijn luchtmobiele achtergrond z’n ei volledig kwijt met deze activiteit. Op 18 september nam hij het heft in handen, en kon Koster zonder zorgen vertrekken naar Holland.
POD-groep, Point of Debarcation
De POD bestond uit twee personen: sergeant-majoor van Eck en een soldaat-1. De werkzaamheden werden hoofdzakelijk verricht op het vliegveld van Skopje. Gewoonlijk kwam er op woensdag een shuttlevlucht vanaf Eindhoven met personeel en vracht.
Met behulp van Franse en Duitse militairen werd het vliegtuig ontladen, beladen en afgetankt. Al deze werkzaamheden moesten binnen het uur vanaf het tijdstip landen tot het opstijgen van het vliegtuig worden geregeld.
Tevens gingen alle verlofgangers die van en naar Eindhoven vliegen via de POD-groep het land uit en weer in. Naast de reguliere shuttlevlucht die werd uitgevoerd met een Fokker 60, kwamen er ook regelmatig speciale vluchten om personeel en materiaal naar en van Nederland te brengen. Voor de VIP’s was dat een Fokker 50 die is ingericht voor personenvervoer.
Voor grotere ladingen maakte men gebruik van meerdere soorten vliegtuigen variërend van de Nederlandse C-130 Hercules of de KDC-10 of van buitenlandse vliegtuigen waaronder onder meer de Antanov 12 of Antanov 124 die daarvoor worden ingehuurd.
Sergeant-majoor Van Eck (l) en Soldaat-1 (r)
Het gewicht kon ook nogal eens verschillen, er waren spoedvluchten voor een paar kilo maar ook normale vluchten voor vijftig ton. Een derde variatie waar we gelukkig niet veel mee te maken hebben gehad, waren de medische vluchten. Dan wordt een medisch team ingevlogen met een Fokker 60 om een patiënt te vervoeren.
Sinds augustus had men een lijndienst ingesteld om wekelijks vanuit Nederland materiaal met een mindere prioriteit over de weg te vervoeren.
Defect en overtollig materiaal werd via deze lijndienst ook weer afgevoerd. Dit materiaal werd in ontvangst genomen van de chauffeur en daarna overgedragen aan de distributiegroep die zorg droeg voor verspreiding. Naast het beladen en ontladen moesten ook alle douanepapieren en vrachtpapieren in orde worden gemaakt door de POD.
Vooral de internationale samenwerking op het vliegveld met andere nationaliteiten was niet alleen uitdagend maar ook zeer leuk. Hierbij ging het vaak om de taalbarrière. Maar met gebarentaal en goede wil komt men er altijd uit.
Veldpost
Tijdens uitzendingen is het erg belangrijk post te ontvangen van thuis en ook weer terug te sturen naar huis. Deze dankbare taak werd verzorgd door de veldpostgroep, bestaande uit twee personen: sergeant Massaro en soldaat-1 Sneller. Met recht een dankbare taak, want zonder post zou de stemming behoorlijk mineur worden. Dat was zeker!
We zullen een kleine omschrijving geven van een gemiddelde dag. Na het appèl dronken we een kopje koffie en daarna openden we de deuren van het postkantoor om 08.15 uur. We waren dan open om bijvoorbeeld pakketten in te nemen of post te verstrekken die de vorige dag nog niet is opgehaald. Dit kwam niet veel voor want de meesten waren er als de kippen bij zodra de post is uitgesorteerd! Om 08.30 uur was het tijd om de brievenbussen te legen. De genie had voor de base een viertal rode, houten brievenbussen getimmerd waarin precies een postzak paste.
Sergeant Massaro & soldaat-1 Sneller alias postbode Siemen en Pieter Post
Als alle post was verzameld en met elastieken was samengebonden reden we om 10.15 uur naar het postkantoor in Skopje om de verzegelde zakken in te leveren. Daarna moesten we zo snel mogelijk terug naar de base want om 11.30 uur moesten we een uurtje ópen zijn. Na de lunch reden we naar het vliegveld om post op te halen.
Teruggekomen op Camp Fox begonnen we na een kop koffie aan het sorteerwerk. Met de deur op slot, want zodra je de base op reed stonden er al mensen te wachten die graag hun post wilden hebben. Ook tijdens het werk werd er regelmatig op de deur geklopt. Soms een beetje irritant want iedereen wist natuurlijk dat we van 18.00 tot 19.00 uur open waren, maar mensen zijn nou eenmaal ongeduldig. Het kwam vaak voor dat we wat eerder klaar zijn en dan waren we gewoon open.
Het leukste aan postbode zijn was toen wel het feit dat je iedereen kent, en iedereen kent jou. Je maakte de mensen blij en velen bedankten je altijd voor de leuke post, ook al hadden we dat niet geschreven. Bijvoorbeeld in de keuken kreeg je als dank een extra groot stuk vlees. De vele contacten maakten het gezellig en zorgen ervoor dat je ook buiten het NSE veel contacten had. Al met al best een leuke baan en we wilden graag iedereen bedanken voor de prettige samenwerking, de leuke reacties en de gezellige momenten!